Tak, udało się !!!! Zdobyłam najwyżej położoną przełęcz tatrzańską dostępną szlakiem ( 2372 mnpm) prawie 1400 m przewyższenia. Bardzo długa 10 godzinna trasa, ..... warto było :) Ale zacznę od początku.
Wszyscy gnają w Tatry polskie, stoją w kolejce na Giewont, w kolejce do parkingu na Palenicy, w kolejce do kolejki..... ufff wszędzie tłumy ludzi, doliny przypominają pochody pierwszomajowe w swoich najlepszych czasach, gwar jak w ulu. Może tak da się wypocząć, zobaczyć trochę gór, nawiązać nić porozumienia z innymi uczestnikami najazdu. Ja raczej trudno się socjalizuję w tłumie i jak tylko odebrałam samochód z naprawy wróciłam w moje ukochane słowackie Tatry. Nie rozumiem dlaczego Polacy nie korzystają ze szlaków oddalonych raptem o 50m ( Dolina Białej Wody i dalej na Polski Grzebień, albo Rohatkę) czy oddalonej aż (!) o 2 km Tatrzańskiej Jaworzyny skąd prowadzą dwa przecudnej urody szlaki : jeden na Kopską Przełęcz a drugi Doliną Jaworową na Lodową Przełęcz. A może to i lepiej...przynajmniej wychodząc na te szlaki miałam upragnioną ciszę i spokój.
Przygotowując się do tej wyprawy przeczytałam kilka opisów szlaku na blogach górskich i opinie były różne. Jedni zachwyceni Doliną Jaworową i widokami z Przełęczy Lodowej inni narzekali na uciążliwość szlaku i to że bardzo długi. Zdecydowałam się jednak iść, bo jak nie teraz kiedy dzień jest jeszcze długi to kiedy ? Nie zawiodłam się, szlak wspaniały dla takich włóczykijów jak ja. Prowadzi początkowo przez las ale co jakiś czas otwiera się przestrzeń a to na pobliski Murań, a to na potok szemrzący przez całą drogę a to wyłaniają się poszarpane szczyty grani Jaworowych Wierchów. Ponad dwu godzinny spacer, w czasie którego prawie niezauważalnie nabieramy wysokości i docieramy do miejsca nazwanego Jaworowym ogrodem. Potem już nie jest tak lekko i przyjemnie. Czeka nas palące słońce, kamienne schody i piarżyska, ciśnienie w uszach daje znać o tym że nabieramy pożądanej wysokości......czyli to co w wysokich górach kochamy najbardziej hahaha. Przygoda, adrenalina, satysfakcja !!!
Ludzi na szlaku jak na lekarstwo. Miła rodzinka - mama z trójką dzieci w różnym wieku, rozłożyli się na ogromnym kamieniu, który pomieścił ich wszystkich razem z piknikowymi zapasami jedzenia i nie zamierzali się wspinać dalej. Rozmawiali nie za głośno, cieszyli się z wakacji i spaceru jaki sobie zafundowali. Oprócz nich spotkałam 4 osobową grupę emerytów w dość zaawansowanym wieku, którzy dziarsko maszerowali aż na samą przełęcz. Zaimponowali mi bardzo kilkoma rzeczami. Byli niesamowicie dowcipni i weseli, więc miło było z nimi chwilkę pogawędzić, panią która była z nimi a która bardzo ich spowalniała cały czas otaczali opieką i pomocą tak,że mogła czuć się między nimi bezpieczna zwłaszcza w trudniejszych miejscach szlaku. A najważniejsze, to niesamowita wiedza jednego z panów. Potrafił wskazać, opisać i nazwać każdy szczyt, każdą przełęcz czy inne charakterystyczne miejsca. Był kiedyś przewodnikiem tatrzańskim i szkolił innych. Takiego nauczyciela gór chciałabym mieć :)
Bardzo miłym epizodem wczorajszego dnia było spotkanie prowadzących bloga "Zanim znów wyruszysz w góry" Weszli na przełęcz inną niż ja drogą - ze strony Lodowej Dolinki. To było bardzo zabawne spotkanie, oni się ucieszyli,że spotkali swoją fankę (mnie !) a ja że spotkałam ich i odważyłam się zaczepić co zaowocowało bardzo miłą wspólną rozmową a śmiechu i różnych zabawnych górskich opowieści było przy tym co niemiara :)
Oprócz tych kilku osób spotkałam może jeszcze z 7 innych i to w ciągu 10 godzin!!!
Czas na zdjęcia :)
Nie będę opisywała dokładnie topografii szlaku, bo nie jestem w tym ekspertem. Facebook bardzo zmienia udostępniane tam zdjęcia, więc pokażę większość tutaj z krótką notką.
Mimo,że trwa to dwie godziny nie nudzi się wcale ani nie dłuży.
Zwłaszcza,że bywają miejsca gdzie można się na chwilę zatrzymać i popodziwiać okolicę.
Za tym mostkiem mija połowa trasy i zaczyna się zabawa :)
Jaworowe Turnie są tak wielkie i majestatyczne, ledwo mieszczą się w kadrze. Żałuję że nie udało mi się oddać w pełni ich piękna. Uwierzcie mi na słowa, robiły na prawdę ogromne wrażenie zwłaszcza poprzez swoją bliskość.
Mijany po drodze Żabi Staw Jaworowy.
Nabieram wysokości i oczom ukazują się kolejne szczyty.
A tu po raz pierwszy widzę mój cel :) Lodowa Przełęcz.
Zza Jaworowych szczytów wyłaniają się inne tatrzańskie pasma.
Ten widok powalił mnie i wzruszył.
......Łomnica z widoczną stacją na szczycie,
Schodząc co chwilę oglądam się za siebie. Taka szkoda,że to już koniec
A poniżej zdjęcia kwiatów w Ogrodach Jaworowych :
Żegnam się i wracam do domu....to była długa trasa ale bardzo mnie wzruszyła i na długo zapadnie w pamięci .
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz